Reflectieverslag

Het boek de aanslag van Harry Mulisch is een fictief verhaal maar het had zich evengoed  in het echt kunnen afspelen. Het verhaal  speelt zich af na de oorlog in 5 episodes  van 1945 tot 1981 waaronder één proloog waar de buurt wordt omschreven.  Hij wilt ons duidelijk maken dat de oorlog nog niet echt gedaan is. Elke episode dat zich in het boek voordoet,  verwijst  naar een bepaalde gebeurtenis in de wereld dat met geweld te maken heeft.
episode 1: de aanslag zelf die zich in het boek voordoet (maar ook in het echt is gebeurd), episode 2:  1952: deze datum verwijst naar Korea, episode 3 : 1956: hier vond de Praagse lente plaats (een opstand in Nederland tegen het communisme), episode 4:  1966: de Vietnamese oorlog  vond hier plaats. episode 5: 1981: antikernbom demonstratie. Er zitten een paar elementen in het boek die kloppen met de werkelijkheid enkel heeft hij ze een beetje vervormd zodat zijn verhaal mooi klopt.  Het personage Truus Coster bijvoorbeeld is gebaseerd op een reëel  persoon die in het verzet zat en ook in het echt gestorven is door de Duitsers omdat zij mee met Takes Cor de aanslag had gepland. Takes Cor is namelijk ook gebaseerd op een persoon die toen die tijd ook echt leefde. Hij stierf in het echt uiteindelijk in het bureau aan zijn verwondingen die hij opliep door de aanslag. In het boek 'de aanslag' blijft Takes nog leven en Truus is de enige die sterft.  Hij heeft ook heel wat motieven in het boek verwerkt die ik zelf niet eens had opgemerkt, maar nadat we het boek hadden besproken werd het allemaal ineens een stuk duidelijker.  In het begin was mijn mening niet zo lovend over het boek. Maar nadat alles werd uitgelegd werd het boek ineens een stuk interessanter en zou ik het boek nu eigenlijk nog eens opnieuw moeten lezen om alles helemaal te begrijpen. Eerst vond ik het maar een oppervlakkig boek maar eigenlijk zit er zoveel achterliggende betekenis achter en werd het boek een stuk interessanter.  Ik had nog nooit zo een soort boek gelezen. Ik wist niet dat men zo iets kon met schrijven. Het heeft me eigenlijk doen laten inzien dat een verhaal  schrijven niet enkel om het verhaal zelf gaat maar ook om het gene er rond en het nadenken over wat de schrijver ons wilt duidelijk maken. Het gene waar hij ook mee speelt is de subjectieve en de objectieve tijd waarin dat Anton leeft. Hij leeft in het heden maar met zijn gedachten leeft hij in het verleden terwijl hij ook van het verleden probeert te vluchten maar dat lukt hem niet goed. Persoonlijk voel ik me wel niet betrokken tot het boek omdat ik ten eerste die tijd nooit zelf heb mee gemaakt en ten tweede omdat oorlog nooit echt mijn ding is geweest en er ook nooit echt mee bezig ben geweest.