Reflectieverslag

Het boek de aanslag van Harry Mulisch is een fictief verhaal maar het had zich evengoed  in het echt kunnen afspelen. Het verhaal  speelt zich af na de oorlog in 5 episodes  van 1945 tot 1981 waaronder één proloog waar de buurt wordt omschreven.  Hij wilt ons duidelijk maken dat de oorlog nog niet echt gedaan is. Elke episode dat zich in het boek voordoet,  verwijst  naar een bepaalde gebeurtenis in de wereld dat met geweld te maken heeft.
episode 1: de aanslag zelf die zich in het boek voordoet (maar ook in het echt is gebeurd), episode 2:  1952: deze datum verwijst naar Korea, episode 3 : 1956: hier vond de Praagse lente plaats (een opstand in Nederland tegen het communisme), episode 4:  1966: de Vietnamese oorlog  vond hier plaats. episode 5: 1981: antikernbom demonstratie. Er zitten een paar elementen in het boek die kloppen met de werkelijkheid enkel heeft hij ze een beetje vervormd zodat zijn verhaal mooi klopt.  Het personage Truus Coster bijvoorbeeld is gebaseerd op een reëel  persoon die in het verzet zat en ook in het echt gestorven is door de Duitsers omdat zij mee met Takes Cor de aanslag had gepland. Takes Cor is namelijk ook gebaseerd op een persoon die toen die tijd ook echt leefde. Hij stierf in het echt uiteindelijk in het bureau aan zijn verwondingen die hij opliep door de aanslag. In het boek 'de aanslag' blijft Takes nog leven en Truus is de enige die sterft.  Hij heeft ook heel wat motieven in het boek verwerkt die ik zelf niet eens had opgemerkt, maar nadat we het boek hadden besproken werd het allemaal ineens een stuk duidelijker.  In het begin was mijn mening niet zo lovend over het boek. Maar nadat alles werd uitgelegd werd het boek ineens een stuk interessanter en zou ik het boek nu eigenlijk nog eens opnieuw moeten lezen om alles helemaal te begrijpen. Eerst vond ik het maar een oppervlakkig boek maar eigenlijk zit er zoveel achterliggende betekenis achter en werd het boek een stuk interessanter.  Ik had nog nooit zo een soort boek gelezen. Ik wist niet dat men zo iets kon met schrijven. Het heeft me eigenlijk doen laten inzien dat een verhaal  schrijven niet enkel om het verhaal zelf gaat maar ook om het gene er rond en het nadenken over wat de schrijver ons wilt duidelijk maken. Het gene waar hij ook mee speelt is de subjectieve en de objectieve tijd waarin dat Anton leeft. Hij leeft in het heden maar met zijn gedachten leeft hij in het verleden terwijl hij ook van het verleden probeert te vluchten maar dat lukt hem niet goed. Persoonlijk voel ik me wel niet betrokken tot het boek omdat ik ten eerste die tijd nooit zelf heb mee gemaakt en ten tweede omdat oorlog nooit echt mijn ding is geweest en er ook nooit echt mee bezig ben geweest.  

Gedichtanalyse

Men moet

Men moet altijd enigszins verdrietig zijn,
anders is men verloren,

maar men moet wel een beetje verloren zijn -
van het reddeloze soort -
anders zou men alleen maar gelukkig zijn,

toch moet men ook gelukkig zijn,
zo maar gelukkig kunnen zijn,
in alle staten van geluk,

anders zou men maar verdrietig zijn,
enigszins verdrietig
altijd.

Toon Tellegen (1941)

Ik heb voor deze foto gekozen, ten eerste het tekstje dat er opstaat en ten tweede het landschap dat wordt afgebeeld.  Ik vind dat het landschap mooi samenloopt met het gedicht. Het landschap geeft me een soort gevoel van vrijheid maar die mist( of wolken, ik weet het niet goed) zorgt er dan weer voor dat ik me er onveilig ga bij voelen. Het ene contrasteert tegen het andere ( de mist en het landschap) en dat heb je soms nodig in je leven om gelukkig te zijn. Ze zeggen ook, als je alleen goede tijden kent ga je er harder om lijden als plots slechte tijden aankomen dan wanneer je ook minder goede momenten vaker meemaakt. Het tekstje op die foto vind ik dan weer verwijzen naar het feit dat een ongelukkig gevoel niet verkeerd is en iedereen het zou moeten meemaken om sterker te worden.

 

rozen verwelken, schepen vergaan

rozen verwelken,
schepen vergaan,
is wat ze zeggen,
maar wat zegt de maan?

rozen verwelken,
schepen vergaan,
wat boeit het mij?
ik eet een banaan.

rozen verwelken,
schepen vergaan,
nu is de wereld er nog,
maar hoelang zal dat nog doorgaan?

rozen verwelken,
schepen vergaan,
dan is de vraag,
waarom is de titanic vergaan?

rozen verwelken,
schepen vergaan,
dat rijmpje kennen we nu wel,
maar toch blijft het nog altijd bestaan.

rozen verwelken,
schepen vergaan,
dus vraag je nu is terecht af,
zou je het water wel begaan?

rozen verwelken,
schepen vergaan,
een klas van 30 kinderen in bedwang houden,
durf jij de uitdaging aan?

rozen verwelken,
schepen vergaan,
prima.
maar mannen,
wat heb je daar nou aan?

 

U dacht misschien in het begin toen u de twee eerste regels las van 'oh nee niet dat cliché'. Maar nee hoor, ik ben ook niet echt voor clichés.  Ik vind deze verschillende strofes  leuke varianten van het echte bekende gedicht. Niet echt elke strofe slaat echt op iets of heeft niet per se een diepliggende betekenis maar het is de manier waarop dat telt. Deze foto met de visjes weerspiegelt dat we de rest niet altijd moeten volgen en dat ' het anders doen' wel oké is. Zoals dat ene visje dat de andere kant opgaat. De school vissen stellen de clichés voor en de enige vis die de andere kant opgaat stelt het gedicht voor die in gaat op de clichés.

 

 

Regen

Ik geloof niet in de werkelijkheid.
Ik geloof in mijn droom:
dat alles eenmaal leven moet,
ook de stenen, de huizen,
de aarde aan mijn schoenen.
Ik geloof dat ook de regen
eens zal ademhalen
en verliefd worden.
Daarom streel ik de regen.
Daarom sla ik de zon.

Willem M. Roggeman
"Gedichten '57 '70"
Standaard uitgeverij, 1972

 

In je dromen is alles mogelijk, zoals men in het gedicht beschrijft. Deze foto is een moment uit mijn droom.  Een reusachtige golf die met een grote snelheid op mij afkomt. Maar toch was ik snel genoeg om van deze 10m hoge golf weg te lopen en te gaan schuilen in een klein houten huisje. Dit droomde ik toen ik nog klein was en ik heb deze droom een paar keer opnieuw gehad. Toen ik dit gedicht las moest ik ook meteen aan deze droom denken. Ik weet eigenlijk niet goed waarom die droom mij net zo bijbleef. Eén van de leukste dingen in het leven vind ik het dromen, omdat net daar alles mogelijk is, net zoals de dichter beschrijft.

Verslaving

In de wereld van drugs
willen alle partijen scoren,
handelaren en gebruikers.

Hun dromen zijn bedrog,
hun valkuilen talrijk.
In een gejaagdheid naar meer
zullen zij in minder ontroeren.
In duistere steegjes,
in vervallen gebouwen,
overvalt hun hebzucht in
de eindeloosheid, overvalt hun
de afmattende paranoia van dit
verwrongen zielloze leven.

In de winst
ligt uiteindelijk het verlies,
van hun zelf!

 

Erik Nillessen

Een verslaving is iets verschrikkelijks. Je doet je eigen ongeluk aan en je bent niet meer jezelf. Ik vind dat deze foto perfect de verslaving van een persoon weerspiegelt. Elke keer wanneer je opnieuw drugs gebruikt zal die een andere werking op je hebben zoals je op die foto ziet. Je kan uit het niets ineens agressief worden of met geluk ineens gelukkig worden. Men krijgt wisselstemmingen. Zowel wanneer je het neemt als wanneer je het net niet neemt (omdat men terug high wilt zijn en dit niet meteen kan worden).  Maar wanneer het dan weer is uitgewerkt, wilt men het gevoel terug hebben. Bij vaker gebruik heeft men ook steeds meer nodig om hetzelfde gevoel terug te krijgen. Dit brengt verslaafden in een vicieuze cirkel en het is zeer moeilijk om daar uit te geraken. Zoals de dichter zegt; 'hun leven is fake'. Een verslaafde is zich zelf niet meer. Maar wie zijn de verslaafden net?  Het is niet enkel de gebruiker van drugs, het is ook de verkoper. Zoals de dichter in het gedicht zegt proberen ze beiden winst te halen uit drugs. De gebruiker uit drug zelf en de handelaars uit het geld dat ze met drugs verdienen. Beiden zijn zeer verslavend en men wilt steeds meer. Ze doen zich zelf een ongeluk aan. Dus de foto verwijst enerzijds naar het humeur van gebruiker en anderzijds naar het gevoel van de verkoper die in het begin tevreden is maar na een tijd gewoon meer wilt en ontevreden wordt.

Sorry

Hé ,
als je toevallig
de meest fantastische man
van de wereld ziet.
Vertel je hem dan
dat het me spijt
en
dat ik van hem hou.
En hem zo nodig heb .

Ik vind dit een leuk en simpel gedichtje. Het eerste waar ik aan dacht toen ik dit gedichtje las was 'de fantastische man?'  Die vind je nergens.. Daarom dit eenzaam mooi eilandje. Men zegt:  als je hem ziet, zeg het hem dan dat het me spijt.  Maar die ga je niet zomaar vinden. Die perfecte man zit verstopt en vind je niet gemakkelijk zoals je dit eilandje ook niet gemakkelijk zult vinden of toevallig zult  tegenkomen. De fantastische, perfecte man zit in je hoofd. Je beslist het dus zelf wie de perfecte man is. Jijzelf weet de perfecte man niet zijn dus waarom zou een ander dat dan wel weten? wie zelf niet zoekt zal het ook niet vinden.